ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΕΝΟΜΕΝΟΣ !!!

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ:Υπονομεύει την αξιοπιστία του ΟΗΕ


Του Μιχάλη Ιγνατίου,mignatiou@aol.com 

Τα όρια του «μη παραδεκτού» άγγιξε ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Μπαν Κι Μουν με το άνευ λόγου και αιτίας κατηγορώ που εξαπέλυσε εναντίον του πολιτικού και δημοσιογραφικού κόσμου της Κύπρου, επειδή δήθεν οι πολιτικοί δεν προετοιμάζουν τον λαό για την (απαράδεκτη) λύση που θα προσπαθήσουν να του επιβάλουν και οι δημοσιογράφοι ακολουθούν τους πρώτους στο «έργο» της παραπληροφόρησης των Ελληνοκυπρίων, ούτε περνούν τις θέσεις των... αγνών εκπροσώπων του διεθνούς οργανισμού οι οποίοι νοιάζονται μόνο για την νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής και της κατοχής. 

Ο γενικός γραμματέας, ο πλέον άβουλος επικεφαλής στην ιστορία του ΟΗΕ, γράφει στην έκθεσή του ότι «η μόνη λεπτομερής πληροφόρηση που δίδεται στο κοινό από τις διαπραγματεύσεις είναι αποτέλεσμα επιλεκτικής διαρροής κειμένων μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης», και προσθέτει: «Αφήνοντας τους πολίτες σε μεγάλο βαθμό στο σκοτάδι μέχρι μία συνολική λύση να είναι πολύ πιο εφικτή, μπορεί να μας φέρει αντιμέτωπους με ένα απροετοίμαστο και μη δεκτικό κοινό κατά τη στιγμή των δημοψηφισμάτων». 

Ο Μπαν Κι Μουν εκφράζει και απογοήτευση «που βλέπει μια σταθερή ροή αναληθών και άκρως αρνητικών για τα Ηνωμένα Έθνη σχολίων να αντανακλάται στα μέσα ενημέρωσης. Αυτή η κριτική και η παραπληροφόρηση σχετικά με τον ΟΗΕ είναι εξαιρετικά ατυχής. Οι προσπάθειες από τους αντιπάλους της λύσης για να υπονομεύσουν την αξιοπιστία του ΟΗΕ, υπονομεύουν απευθείας την ίδια τη διαδικασία». Από την ημέρα της ανάληψης των καθηκόντων του, ο κ. Αλεξάντερ Ντάουνερ γύρισε την πλάτη στην πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων δημοσιογράφων και επέλεξε μία μικρή ομάδα ανυπόληπτων εκπροσώπων μέσων ενημέρωσης για να (παρα)πληροφορούν τον λαό. 

Ταυτόχρονα έκοψε κάθε γέφυρα επικοινωνίας με τους ανταποκριτές των κυπριακών, των ελληνικών και των τουρκικών μέσων ενημέρωσης που εργάζονται στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών και στην Ουάσιγκτον. Και προφανώς το έπραξε διότι έπεσε θύμα κάκιστης πληροφόρησης από την ομάδα των (άμισθων άραγε) συμβούλων του, οι οποίοι ψευδώς του είπαν πως οι ανταποκριτές είναι έτσι και αλλιώς εναντίον κάθε προσπάθειας λύσης. Πρόκειται για το μεγαλύτερο ψέμα, διότι σε ό,τι με αφορά υποστηρίζω με πάθος τις προσπάθειες ειρηνικής επίλυσης του προβλήματος, αλλά είμαι εναντίον σε κάθε πρωτοβουλία νομιμοποίησης της κατοχής. 

Αυτός που έγραψε την έκθεση του γενικού γραμματέα -ο ίδιος απλώς την υπογράφειτον εξαπάτησε, αν και έπρεπε ο ίδιος να επιβεβαιώσει τα γεγονότα στα οποία αναφέρεται. Ο κ. Ντάουνερ άρχισε να ενημερώνει τους ανταποκριτές μόνο όταν ένας εξ αυτών έκανε -με την βοήθεια του Συλλόγου Ανταποκριτών των Ηνωμένων Εθνών (UΝCΑ)- σφοδρά παράπονα στον Αυστραλό πρώην διπλωμάτη και στους συμβούλους του κ. Λιν Πάσκοε. Αρα, η ευθύνη για τη δήθεν έλλειψη πληροφόρησης του λαού πέφτει στους ώμους των Ηνωμένων Εθνών. Σίγουρα οι δημοσιογράφοι έχουν τις απόψεις τους. Μερικοί είναι φανατικοί υποστηρικτές του κ. Ντάουνερ και των απόψεων που επιθυμεί να επιβάλει στους Ελληνοκύπριους, αλλά οι περισσότεροι βρίσκονται απέναντί του. 

Είναι δικαίωμα και των μεν και των δε. Όμως είμαι βέβαιος πως εάν ο αντιπρόσωπος του γενικού γραμματέα ενημέρωνε όλους τους δημοσιογράφους, θα έβλεπε τις απόψεις του δημοσιευμένες και σίγουρα όχι παραποιημένες. Φοβάμαι, όμως, ότι προτιμά τους στρατευμένους της ομάδας που του έστησε ο γνωστός «ιστορικός» που με δικαστική απόφαση έσκισε τα βιβλία του, διότι ο ίδιος δεν αντέχει τον αντίλογο ούτε μπορεί να δώσει μία λογική εξήγηση για το γεγονός ότι η μόνη του έγνοια είναι η νομιμοποίηση της κατοχής. Αυτό ζητούν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Αλλά δεν φταίτε εσείς κ. Ντάουνερ. Φταίνε αυτοί οι καραγκιόζηδες που κάθονται και σας ακούνε και δεν αντιδρούν... 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, που λέτε, αφίχθηκε στη Νέα Υόρκη και προς έκπληξη των δημοσιογράφων δεν έκανε καμία δήλωση. Παραξενεύτηκα. Ρώτησα δεξιά, ρώτησα αριστερά και πληροφορήθηκα ότι με τον τρόπο αυτό ήθελε να τιμωρήσει τους εκπροσώπους των μέσων ενημέρωσης. Η αλήθεια είναι ότι το βράδυ μετά την τριμερή κατέβηκε στο λόμπι του Regencyκαι μας συνάντησε αλλά πιο πολύ το έκανε για να μας... μαλλώσει. Πρόεδρε, οι εχθροί δεν είμαστε εμείς. Και όπως είπαμε πολλές φορές, οι πολιτικές διαφορές δεν πρέπει να καταστρέφουν φιλίες... 

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Αλέξανδρε, απαιτείται εδώ και τώρα αποκατάσταση της δεσποινίδος Σόνιας, η οποία δεν έφταιξε σε τίποτα αφού -όπως γνωρίζεις- είχε εγκριθεί από πολύ υψηλά η έγκριση διαρροής των εγγράφων σου και το «σουτάρισμα» φίλων σου πολιτικών και δημοσιογράφων. Και μην αρπάξεις την «ευκαιρία» από τα μαλλιά και να ισχυριστείς ότι η διαρροή των δικών σου εγγράφων έχει σχέση με τις χιλιάδες που βρέθηκαν στα χέρια των ανθρώπων του Wikileaks. Εμείς οι δυο, αν και δεν τα είπαμε ποτέ, καταλαβαινόμαστε...
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ! ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΠΙΕΡΙΑΣ ΜΑΣ ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΝ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ.:)

Έτοιμοι για νέους αγώνες!

Γίνονται διαπραγματεύσεις με την κοινοπραξία προκειμένου να 


λειτουργήσει και πάλι ο σταθμός διοδίων του Αιγινίου.

Φίλες και φίλοι της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης Ν. Πιερίας,

Δυστυχώς, δικαιώνονται για τις ανησυχίες τους σχετικά με τον σταθμό διοδίων του Αιγινίου, όσοι υποστήριζαν, πως η απόφαση μη λειτουργίας του σταθμού ήταν μόνο μια προσωρινή λύση, μια κίνηση εντυπωσιασμού, αφού στο πίσω μέρος του μυαλού τους είχαν πάντα την λειτουργία του στο άμεσο μέλλον.

«Δεν καλύπτονται οι απώλειες εσόδων του Αιγινίου από την παραχώρηση τμήματος των εσόδων των Μαλγάρων και οι εργολάβοι ζητούν μετ’ επιτάσεως λύση. Κυβερνητικά στελέχη επιβεβαιώνουν ότι είναι σε διαπραγμάτευση με την κοινοπραξία προκειμένου να λειτουργήσει το Αιγίνιο, αποδίδοντας την τροπή της υπόθεσης στις πιέσεις των τραπεζών», γράφει η Μαριάννα Τζάννε  στο σημερινό της άρθρο, 29.11.2010, στο  «Πρώτο Θέμα» με τίτλο «Στήνουν δημοψήφισμα για τα διόδια οι τοπικές κοινωνίες».

Ας ετοιμαζόμαστε λοιπόν για νέους αγώνες!

Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας

Υ.Γ. Καταθέσετε κι εσείς την άποψή σας σχετικά με την πρόταση δημοψηφίσματος, κάνοντας κλικ εδώ.

πηγή : toaftononito@blogspot.com

Καλή τύχη Ελλάδα!

Η γεωπολιτική αξία του ελληνικού χώρου, η γεωπολιτική συνείδηση του Έλληνα και η επικείμενη «εθνική συνεννόηση»!

Του Σάββα Καλεντερίδη

Εισαγωγή

Ο ελλαδικός χώρος, δηλαδή ο χώρος στον οποίο επεκτείνεται η επικράτεια της Ελλάδας και της Κύπρου, αν θεωρηθεί ως ενιαίο σύνολο, συμπεριλαμβανομένου και του θαλάσσιου χώρου που περικλείει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη των δυο χωρών, μπορεί, χωρίς αμφιβολία να λάβει τον τίτλο μιας από τις πιο σπουδαίες περιοχές, από γεωπολιτικής άποψης και αξίας, περιοχές του πλανήτη.

Όποιος κατέχει την ευρύτατη αυτή περιοχή, ελέγχει τους θαλάσσιους άξονες και τη θαλάσσια κυκλοφορία προς τον Εύξεινο Πόντο και το Σουέζ, αλλά και τον κόλπο των Αδάνων, στον

οποίο καταλήγουν σημαντικοί αγωγοί μεταφοράς αργού πετρελαίου από τον Καύκασο και το Ιράκ.

Η γεωπολιτική αξία της περιοχής αυξάνεται ακόμα περισσότερο, αν επαληθευθούν δημοσιεύματα που φέρουν την περιοχή αυτή να διαθέτει υποθαλάσσια αποθέματα φυσικού αερίου και πετρελαίου, που ξεπερνούν κατά πολύ το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια, με το οποίο, σημειωτέον, μηδενίζεται το δυσβάστακτο ελληνικό χρέος και Ελλάδα και Κύπρος μετατρέπονται σε πλούσιες από κάθε άποψη χώρες.

Οι Έλληνες έχουμε συγκροτήσει τοπική συνείδηση, με βάση την ιστορία και τον πολιτισμό της περιοχής από την οποία καταγόμαστε και εθνική συνείδηση κυρίως με βάση την μακρόχρονη ιστορία και τον πολιτισμό του ελληνικού έθνους. Και η συνείδηση αυτή, που έχει πάρει τα συγκεκριμένα σύγχρονα χαρακτηριστικά, σφυρηλατήθηκε κυρίως τα τελευταία διακόσια χρόνια, δηλαδή με την ίδρυση του ελλαδικού κράτους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στις προηγούμενες ιστορικές περιόδους, οι Έλληνες δεν είχαν ελληνική συνείδηση, όπως υποστηρίζουν διάφοροι ιστορικοί συγκεκριμένης ‘σχολής’ σκέψης. Μπορούμε δε να ισχυριστούμε ότι η εθνική συνείδηση ήταν ο κύριος παράγοντας που κινητοποίησε τους Έλληνες για να συμμετέχουν στους εθνικούς αγώνες, που οδήγησαν στη δημιουργία του ελληνικού και του κυπριακού κράτους.

Στο σημείωμα που ακολουθεί, θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε συνοπτικά τους βασικούς σταθμούς που έκριναν την τύχη του αιγαιακού χώρου, τους παράγοντες που την επηρέασαν και το ρόλο που μπορεί να παίξει ο ελληνικός λαός, για να προλάβει δυσάρεστες εξελίξεις στο θέμα της συν-εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας αυτού του χώρου.

Από τη γεώτρηση στον Πρίνο, στο Πολυτεχνείο και την Εισβολή

Τις αρχές της δεκαετίας του ’70 η τότε κυβέρνηση προχώρησε στην εκμετάλλευση του πετρελαϊκού κοιτάσματος στην τοποθεσία Πρίνος, στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Καρβάλης και Θάσου. Δεν είναι γνωστές οι συνθήκες κάτω από τις οποίες η τότε κυβέρνηση των Συνταγματαρχών, που κατέλαβε την εξουσία με την έγκριση των ΗΠΑ, προχώρησε σε αυτήν την κίνηση και αν αυτό προκάλεσε την αντίδραση της Ουάσιγκτον.

Πάντως, μετά από αυτό ακολούθησε η ανατροπή της κυβέρνησης που επιχείρησε την εξόρυξη του πετρελαίου, μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, για να αναλάβει τα ηνία της χώρας ο ταξίαρχος Ιωαννίδης, με πολιτικές και αναλυτικές ικανότητες που τον καθιστούσαν απόλυτο ενεργούμενο των ΗΠΑ και του Εβραϊκού παράγοντα, που δια του Χένρι Κίσινγκερ -αμφότεροι- σχεδίασαν και προκάλεσαν το προδοτικό πραξικόπημα και την επακολουθήσασα τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974.

Τον Αύγουστο του 1974, και ενώ οι Τούρκοι κατείχαν το 7,5% του κυπριακού εδάφους, ένα προγεφύρωμα που στην ουσία ο κυπριακός λαός και η εθνοφρουρά ήταν σε θέση να εξαλείψουν ανά πάσα στιγμή, διεξάγεται ο Αττίλας 2, τον οποίο η κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή παρακολούθησε κυριολεκτικά ως απλός θεατής, να καταλαμβάνει το υπόλοιπο 30% του μαρτυρικού νησιού, προκαλώντας το θάνατο χιλιάδων Ελλήνων και στέλνοντας στην προσφυγιά 220 χιλιάδες Έλληνες.

Με την εισβολή και κατοχή, ο έλεγχος στο μαρτυρικό νησί πέρναγε στην κυριολεξία στα χέρια του διεθνή παράγοντα, ο οποίος θα έχει και τον κύριο ρόλο και μερίδιο, εκτός των άλλων, και στο θέμα της εκμετάλλευσης των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου που βρίσκονται υποθαλασσίως στην ΑΟΖ της Κύπρου.

Η αποχώρηση της Ελλάδος από το ΝΑΤΟ και ο επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου

Αμέσως μετά την ‘ολοκλήρωση’ της εισβολής, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, προβαίνει σε μια εντελώς ακατανόητη ενέργεια και αποφασίζει την έξοδο της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με βάση το σκεπτικό ότι  η Ατλαντική Συμμαχία δεν απέτρεψε την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Το σκεπτικό αυτό, όμως, δεν στέκει, αφού η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, επιτέθηκε στην Κύπρο, δηλαδή σε μια χώρα που δεν ανήκε στο ΝΑΤΟ. Άρα, ειδικά στο ζήτημα αυτό, το ΝΑΤΟ ήταν ‘αθώο’, γι’ αυτό και χαρακτηρίζουμε παραπάνω την ενέργεια αυτή ως ‘εντελώς ακατανόητη’.

Αποτέλεσμα;

Μέχρι τότε η Ελλάδα, ως μέλος του στρατιωτικού σκέλους του ΝΑΤΟ, είχε τονεπιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου, γεγονός που ισχυροποιούσε την εθνική μας κυριαρχία στον εν λόγω χώρο. Με την έξοδο της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος, για ακατανόητους λόγους, άνοιξε στην κυριολεξία ο ‘ασκός του Αιόλου’ σε αυτό το χώρο που αποτελεί το διαχρονικό πνεύμονα του Ελληνισμού.

Ενώ η Ελλάδα προχωρεί σε αυτήν την εντελώς ακατανόητη ενέργεια, η Τουρκία, δια του ο τότε υπουργού Εξωτερικών, Ιχσάν Σαμπρί Τσαγλαγιανγκίλ, χαρακτηρίζει για πρώτη φορά δημόσια ως "απαράδεκτη" την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, του οποίου πλέον η Αθήνα δεν έχει τον (νατοϊκό) επιχειρησιακό έλεγχο.

Από το Πρωτόκολλο της Βέρνης, στο Casus Belli και στο Μάρτη του ’87

Αμέσως μετά αρχίζει η Τουρκία το χορό των έμπρακτων διεκδικήσεων στο Αιγαίο, που οδηγεί στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Βέρνης, το 1977, από τους Καραμανλή-Ντεμιρέλ, με το οποίο οι δυο χώρες δεσμευόντουσαν να απέχουν από ‘προκλητικές ενέργειες’ σε συγκεκριμένες περιοχές στο Αιγαίο.

Το 1982, ακριβώς μετά την υπερψήφιση της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, που ισχυροποιεί το δικαίμωα της Ελλάδος να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., και ενώ η Ελλάδα έχει επανέλθει στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με επαχθείς όρους και χωρίς να της έχει δοθεί και πάλι ο επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου, η Άγκυρα δηλώνει επίσημα για πρώτη φορά πως θεωρεί αιτία πολέμου (Casus Belli) την επέκταση των χωρικών υδάτων από τα έξι στα δώδεκα ναυτικά μίλια από πλευράς της Ελλάδος. Έκτοτε, αυτό παραμένει αμετακίνητη «στρατηγική θέση» της Άγκυρας, που έχει υπογραμμιστεί και επικυρωθεί με αποφάσεις του τουρκικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης.

Να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη ενέργεια της Άγκυρας έρχεται σε μια στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη σειρά κομματικών επιλογών της ελληνικής κυβέρνησης, ως αποτέλεσμα των οποίων η ελληνική Πολεμική Αεροπορία, που μέχρι τότε είχε τονΑΠΟΛΥΤΟ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, αποδυναμώνεται σε τέτοιο βαθμό, σταδιακά, μέχρι να ολοκληρωθεί ο απόλυτος κομματικός έλεγχος της Πολεμικής Αεροπορίας, που σε κάποιο βαθμό αδυνατεί να κυριαρχήσει στον εναέριο χώρο του Αιγαίου. Αυτό έχει ως συνέπεια την αντικειμενική αδυναμία αποτελεσματικής αντιμετώπισης των ‘τουρκικών’ σχεδιασμών και προκλήσεων στο Αιγαίο.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα παρα-σύρεται στην Κρίση του Μάρτη του 1987, η οποία, παρά το φαινομενικά αποτελεσματικό χειρισμό της κρίσης σε επιχειρησιακό επίπεδο, ‘τελειώνεται’ με μια δήλωση της ελληνικής κυβέρνησης που στην ουσία ‘γκριζάρει’ ολόκληρο το Αιγαίο. Η ΈΝΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΚΡΊΣΗ ΣΤΟ Αιγαίο, στο πολιτικό επίπεδο έληξε με την δημόσια δήλωση-δέσμευση της Ελληνικής Κυβέρνησης, ότι δεν προτίθεται να διενεργήσει υποθαλάσσιες έρευνες στο Αιγαίο, όπως ευφυώς, οφείλουμε να ομολογήσουμε, είχε απαιτήσει ο Τουργκούτ Οζάλ.

Όμως η δήλωση της Κυβέρνησης, πρακτικά, «ακύρωσε» το Πρωτόκολλο της Βέρνης του 1976, μεταξύ των δυο χωρών, που καθόριζε συγκεκριμένες περιοχές αποφυγής ‘προκλητικών ενεργειών’ εκατέρωθεν, ενώ η δήλωση της ελληνικής κυβέρνησης, το Μάρτη του 1987, αναφερόμενη στο Αιγαίο, αφορά πλέον σε όλες τις περιοχές του.

Από την εφαρμογή της Σύμβασης για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας στη Μαδρίτη

Τον Νοέμβριο του 1994 η Ελλάδα ισχυροποιεί τη θέση της στο θέμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ, η οποία, παρεμπιπτόντως, αν γίνει, λύνονται ως δια μαγείας όλα τα ελληνοτουρκικά προβλήματα και κλείνονται ερμητικά όλα τα ‘παράθυρα’ που χρησιμοποιεί η Τουρκία για να προβάλλει τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της στο Αιγαίο. Τότε η Ελλάδα αποκτά και επίσημα με βάση το γραπτό πλέον διεθνές δίκαιο το δικαίωμα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., αφού τίθεται σε εφαρμογή η σχετική Συμφωνία για την εφαρμογή του Τμήματος ΧΙ της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας (Νέα Υόρκη, 29/7/1994) ν. 2321/1995 (ΦΕΚ Α/136/1995).

Η Τουρκία από την πλευρά της, για να αποκλείσει το ενδεχόμενο της επέκτασης, προετοιμάζεται στην ουσία για εφαρμογή του διακηρυγμένου Casus Belli, ενώ ταυτόχρονα ο επιτετραμμένος των ΗΠΑ στην Αθήνα πιέζει αφόρητα τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου να δηλώσει ότι η Ελλάδα δεν θα κάνει χρήση του δικαιώματος αυτού. Τελικά, τη δήλωση κάνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος δηλώνει ότι η Ελλάδα δεν θα προβεί σε επέκταση, διατηρεί όμως το δικαίωμα αυτό για το μέλλον, δικαίωμα το οποίο δεν έχει χρησιμοποιήσει μέχρι σήμερα, Νοέμβριο του 2010.

Μαδρίτη 1997: Η Ελλάδα αυτοκτονεί

Το 1996, η κυβέρνηση Σημίτη έρχεται αντιμέτωπη με μια κρίση Made in USA. Μηχανισμοί της Ουάσιγκτον κινητοποιούν πρόσωπα και μηχανισμούς σε Άγκυρα και Αθήνα και προκαλούν την Κρίση των Ιμίων, μια κρίση στην οποία επιχειρείται να συρθεί η Ελλάδα στο χείλος μιας πολεμικής σύγκρουσης με την Τουρκία, υπό το φόβο της οποίας θα κληθεί να υποχωρήσει, με καταστροφικά αποτελέσματα για το ζήτημα της κυριαρχίας της στο Αιγαίο. Η κρίση εξελίσσεται και ενώ η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να βυθίσει το σύνολο των πολεμικών σκαφών του τουρκικού στόλου που βρίσκονται στην περιοχή των Ιμίων και το Δ’ Σώμα Στρατού τη Θράκη έχει τον απόλυτο έλεγχο των κινήσεων, η κυβέρνηση Σημίτη υποχωρεί και στην ουσία παραιτείται της κυριαρχίας ελληνικού εδάφους στα Ίμια, ενώ ταυτόχρονα με την πράξη της αυτή γκριζάρει ακόμα περισσότερο ολόκληρο το Αιγαίο.

Ενώ ο πρωθυπουργός Σημίτης ευχαριστεί τους Αμερικανούς γιατί με τη μεσολάβησή τους απέτρεψαν τον πόλεμο μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας, ένα χρόνο μετά, ‘επισφραγίζει’ το ολίσθημα των Ιμίων με την Διακήρυξη της Μαδρίτης, όπου η Ελλάδα αναγνωρίζει «νόμιμα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο», νομιμοποιώντας στην ουσία το Casus Belli της Άγκυρας. Να σημειώσουμε ότι είναι σε όλους γνωστό, προφανώς εκτός από εκείνους που συνυπέγραψαν την εν λόγω διακήρυξη, ότι όταν έχεις ζωτικά συμφέροντα, αναγνωρισμένα και από τον ‘άλλον’, νομιμοποιείσαι να τα υπερασπιστείς ακόμα και με πόλεμο. Δηλαδή, με άλλα λόγια, η ίδια η Ελλάδα νομιμοποίησε στην ουσία το Casus Belli της Άγκυρας.

Παρεμπιπτόντως, όταν την ίδια μέρα, στη Μαδρίτη, ρωτήθηκε, από κάποιον φίλο που ήταν παρών, ο αείμνηστος Γιάννος Κρανιδιώτης γι’ αυτό το εθνικό ολίσθημα, είπε ότι ‘μας πίεσε αφόρητα η Ολμπράιτ’, η οποία, πρέπει να ομολογήσουμε, όντως αποδείχτηκε συνεπής συνεχιστής της αποστολής που είχε αναλάβει από τη δεκαετία του ’70 ο Χένρυ Κίσσιγκερ.

Η περιπέτεια των «Διερευνητικών Επαφών»

Ενώ σταδιακά αποψιλώνεται και αποδυναμώνεται η κυριαρχία της Ελλάδος στο Αιγάιο, υπό την υψηλή εποπτεία της Ουάσιγκτον, ακολουθεί η υιοθέτηση της πρακτικής των «Διερευνητικών Επαφών Ελλάδος-Τουρκίας» και το καταστροφικό Σχέδιο Αννάν, που εκπορεύτηκε και εκπονήθηκε από τους ίδιους κύκλους και το οποίο, παρότι αποδέχτηκε και στήριξε η πλειοψηφία των πολιτικών παραγόντων σε Κύπρο και Ελλάδα, είχε τη γενναιότητα και τη σοφία να απορρίψει ο κυπριακός λαός, που έτυχε να έχει για μπροστάρη τον Τάσο Παπαδόπουλο, που είχε την έστω και άτυπη στήριξη του διδύμου Καραμαν λή-Μολυβιάτη.

Επανερχόμενοι στις διερευνητικές επαφές, να σημειώσουμε ότι αυτές διανύουν ήδη τον 46^ο κύκλο, εμπεδώνοντας προφανώς στην ελληνική αλλά και στη διεθνή κοινή γνώμη ότι όλο και κάποια βάση θα έχουν οι τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, αφού η Ελλάδα δέχεται να στροβιλίζεται στους κύκλους των διερευνητικών επαφών, ενώ η Τουρκία συνεχίζει ταυτόχρονα να διακηρύσσει ότι θα θεωρήσει ως αιτία πολέμου ακόμα και την επέκταση πάνω από τα έξι μίλια στο Ιόνιο Πέλαγος, ενώ η Άγκυρα διεκδικεί ακόμα και τη Γαύδο σε διαδικασίες του ΝΑΤΟ και ενώ συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό οι αέναοι κύκλοι των παραβιάσεων του εθνικού εναέριου χώρου της Ελλάδος από την τουρκική πολεμική αεροπορία και οι ‘κρουαζιέρες’ του τουρκικού πολεμικού ναυτικού σε Μύκονο και Ραφήνα.

Πλησιάζοντας στο «Δια ταύτα:»

Η πορεία της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων παγκοσμίως, επιβάλλει το άνοιγμα καινούργιων ‘κύκλων’ στο θέμα αυτό. Με άλλα λόγια, έρχεται η σειρά των κοιτασμάτων της ΝΑ Μεσογείου, της Κρήτης-Λυβικού Πελάγους και του Αιγαίου, με τον Ελληνισμό να βρίσκεται σε κατάσταση αντικειμενικής αδυναμίας να διεκδικήσει αυτό που ιστορικά και νόμιμα, με βάση το διεθνές δίκαιο, του ανήκει στο θέμα αυτό. Βρίσκεται σε αντικειμενική αδυναμία να διεκδικήσει το δικαίωμά του να εκμεταλλευτεί τον υποθαλάσσιο πλούτο που βρίσκεται στην ελλαδική και κυπριακή επικράτεια, ως αποτέλεσμα της καλοσχεδιασμένης παρέμβασης του διεθνούς παράγοντα εδώ και δεκαετίες.

Η αναφερόμενη αντικειμενική αδυναμία έγκειται στο γεγονός ότι η Κύπρος είναι δέσμια του Αττίλα και όσων τον προκάλεσαν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και η Ελλάδα με αποψιλωμένη κυριαρχία σε εκτεταμένες περιοχές του ελλαδικού χώρου και υπό το φάσμα της απειλής της χρεοκοπίας και του Μνημονίου, που όπως δήλωσε με τον πιο επίσημο τρόπο ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου, δεν μας επιτρέπει να ασκήσουμε ελεύθερα την εθνική μας κυριαρχία. Και όλα αυτά συμβαίνουν με ένα πολιτικό σύστημα σκοπίμως και τεχνηέντως κατακερματισμένο και έναν λαό που βομβαρδίζεται από τα πυρά των ΜΜΕ, που ασκούν στην ουσία ένα ψυχολογικό πόλεμο εναντίον του, ένας πόλεμος που κορυφώθηκε με την απειλή της χρεοκοπίας.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι προηγήθηκε η απόπειρα του Καραμανλή να ‘βάλει’ στο παιχνίδι και τον ρωσικό παράγοντα, το 2007, για να ακολουθήσει η ‘αποκάλυψη’ τουυπαρκτού σκανδάλου τον ομολόγων, οι πυρκαγιές, η αποκάλυψη του ‘σκανδάλου’ Ζαχόπολου, η αποκάλυψη του σκανδάλου του Βατοπεδίου κλπ. Η αναφορά μας αυτή δεν γίνεται για να επιδαψιλεύσουμε δάφνες στον Κ. Καραμανλή. Αυτό το κάνει ο ελληνικός λαός όταν κληθεί σε εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και η ίδια η ιστορία. Αναφερόμαστε στο θέμα για να τονίσουμε την εμπλοκή του διεθνούς παράγοντα, ο οποίος δεν ενοχλείται από αντίστοιχες κινήσεις της Τουρκίας, που έχει ήδη έναν αγωγό με τη Ρωσία, έχει υπογράψει συμφωνία για κατασκευή ρωσικού πυρηνικού αντιδραστήρα στη Μερσίνα και σχεδιάζει την κατασκευή δεύτερου ρωσο-τουρκικού αγωγού. Αυτό μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι οι ΗΠΑ, που δεν ενοχλούνται από την εκτεταμένη ενεργειακή και οικονομική συνεργασία της Τουρκίας με τη Ρωσία, ενοχλούνται με την εμπλοκή του ρωσικού παράγοντα στα ενεργειακά και οικονομικά της Ελλάδος, όχι μόνο λόγω του Nabucco αλλά και γιατί προφανώς θεωρούν ότι η οικονομική και γεωπολιτική εμπλοκή της Ρωσίας στα ελληνικά πράγματα, είναι δυνατόν να περιπλέξει τα πράγματα και να θέσει σε κίνδυνο τον αμερικανικό σχεδιασμό στο Αιγαίο.

Βρισκόμαστε στο Φθινόπωρο του 2010, και όπως προαναφέραμε, το ζητούμενο για το θέμα μας είναι το πώς θα εξουδετερωθεί πλήρως ο παράγοντας Ελλάδα και Ελληνισμός, για να μην είναι σε θέση να διεκδικήσει τα δικαιώματά του στο ζήτημα της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων στην περιοχή ΝΑ Μεσόγειος-Κρήτη-Λυβικό Πέλαγος-Αιγαίο.

Είναι κοινά παραδεκτό ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε ασφυκτικό κλοιό και κατά την άποψή μας εκείνο που επιδιώκεται από το διεθνή παράγοντα είναι ο πλήρης έλεγχος του πολιτικού συστήματος και η ολοκληρωτική εξουδετέρωση ακόμα και της εκδήλωσης διάθεσης του ελληνικού λαού να διεκδικήσει το δικαίωμα διαχείρισης του εθνικού πλούτου. Για έλεγχο των ΜΜΕ δεν μιλάμε, γιατί αυτός ούτως ή άλλως είναι δεδομένος.

Θα προσπαθήσουμε να μιλήσουμε για το ρόλο που μπορεί να παίξει ο ελληνικός λαός.

Ο ελληνικός λαός, αφού υπέστη μήνες τώρα το ανηλεές σφυροκόπημα αυτού του ιδιότυπου ψυχολογικού πολέμου που δέχεται από τα ΜΜΕ από τις δημόσιες συχνότητες, που, παρεμπιπτόντως, θεωρούνται εθνική περιουσία και δημόσιο αγαθό, υπό την πίεση της χρεοκοπίας, της Τουρκίας, των Σκοπίων, της Αλβανίας και των εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, που για έναν εξαιρετικά περίεργο λόγο δεν επιλέγουν τη Βουλγαρία, που ανήκει και αυτή στην Ε.Ε., αλλά αποκλειστικά και μόνον την Ελλάδα, φαίνεται αδύναμος να αντιληφθεί τί πραγματικά ‘παίζεται’, με τα κόμματα να αδυνατούν να τον κινητοποιήσουν, για τους λόγους που λίγο-πολύ προαναφέρθηκαν.

Η κυβέρνηση, που φέρει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, υπό το βάρος των τεράστωιν οικονομικών προβλημάτων που καλείται να διαχειριστεί και με τους περιορισμούς που θέτει το Μνημόνιο, έχει περιορισμένες δυνατότητες να αντιδράσει και να συσπειρώσει τον κόσμο γύρω της. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που μπορούν εν δυνάμει να αντιδράσουν και συσπειρώσουν γύρω τους κόσμο, δέχονται ασφυκτικές πιέσεις από πολιτικούς παράγοντες που δρουν διαλυτικά και αποσταθεροποιητικά στο εσωτερικό τους και από κόμματα που φυτρώνουν στην κυριολεξία σαν μανιτάρια δεξιά και αριστερά.

Με άλλα λόγια, ο ελληνικός λαός, στην ουσία είναι αποκλεισμένος από τις εξελίξεις και δεν ερωτάται καν για τις σοβαρότατες αποφάσεις που πρόκειται να ληφθούν. Και όλα αυτά γιατί το πολιτικό σύστημα και κυρίως τα κόμματα, αποκομμένα από το λαό, έχουν καταντήσει να είναι μηχανισμοί που καταναλώνουν και κατατρώγουν αδηφάγα τα τεράστια κονδύλια της χρηματοδότησής τους από τον κρατικό κορβανά, χωρίς να τον εκπροσωπούν και χωρίς να εκφράζουν πλέον την αυθεντική λαϊκή βούληση.

(Ελπίζουμε όχι τραγικός) Επίλογος

Ενώ η κατάσταση έχει έτσι όπως προσπαθήσαμε να περιγράψουμε στο σημείωμα αυτό, ακούμε, μαθαίνουμε και διαισθανόμαστε ότι το επόμενο διάστημα θα επιχειρηθεί να επιτευχθεί ενός είδους «εθνική συνεννόηση» για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος, στα οποία θα συμπεριλαμβάνεται και το θέμα της συν-εκμετάλλευσης του Αιγαίου.

Το πολιτικό σύστημα και ο πολιτικός κόσμος, που έδωσε εξετάσεις και απέτυχε και το 1919-1922, και το 1944-1949, και το 1960-1967, και το 1974-1981 και το 1981-1996 και το 1996-2010, κατά πάσα πιθανότητα θα κληθεί να λάβει σοβαρότατες αποφάσεις για την επιβίωση της Πατρίδας και του Ελληνισμού. Και όλα αυτά ερήμην του ελληνικού λαού.

Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο τώρα. Σε όλες τις προηγούμενες περιόδους, ο ελληνικός λαός, αντί να είναι ο ίδιος ο παράγοντας που ρυθμίζει τις εξελίξεις, πάντα επ’ ωφελεία των συμφερόντων του Έθνους και της Πατρίδος, χρησιμοποιήθηκε από κόμματα, κλίκες και σκοτεινά συμφέροντα ως άλλοθι και σύρθηκε σε καταστροφικές για τη χώρα εσωτερικές αντιπαραθέσεις και διχασμούς.

Αν αναρωτηθούμε για πιο λόγο δεν διεκδικεί ο ελληνικός λαός το ρόλο που του ανήκει στις εξελίξεις, ενώ όταν καλείται να αγωνιστεί και να προσφέρει το αίμα του, δηλώνει πάντοτε παρών, θα διαπιστώσουμε ότι ο ελληνικός λαός, ενώ διαθέτει συγκροτημένη εθνική συνείδηση που τρέφει έναν απαράμιλλο πατριωτισμό, δεν διαθέτει γεωπολιτική συνείδηση, που θα του επέτρεπε να διεκδικεί και έχει ρόλο στις μεγάλες αποφάσεις και θα έβαζε φρένο στον αυθορμητισμό του, που αποτέλεσε πηγή τεράστιων κακών στο παρελθόν.

Πιστεύουμε λοιπόν ότι ο ελληνικός λαός ήταν εύκολο θύμα και έπεσε στις παγίδες που στήθηκαν τις προηγούμενες περιόδους για να εξυπηρετήσουν τα γεωπολιτικά συμφέροντα του διεθνή παράγοντα κάθε φορά. Και στις παγίδες αυτές παρασύρθηκε και έπεσε ο ελληνικός λαός γιατί δεν είχε την γεωπολιτική συνείδηση που επιβάλλεται να έχει κάθε φορά, με βάση πάντα τη θέση της Ελλάδος και της Κύπρου στο χάρτη των γεωπολιτικών συμφερόντων.

Η περίοδος που διανύουμε και η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη για την επιβίωση της Πατρίδας και του Ελληνισμού.

Αν η κυοφορούμενη συν-εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου, που ‘μαγειρεύεται’ γίνει υπό όρους που δεν εξασφαλίζουν το μερίδιο που δικαιούται η Ελλάδα και επιβάλλουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο, η χώρα και ο ελληνισμός οδηγείται στην ολοκληρωτική καταστροφή.

Επειδή ακούγονται διάφορα, μια που ασκείται μυστική διπλωματία στο θέμα, αν εκτός από τις περιοχές που γειτνιάζουν με τις μικρασιατικές ακτές, η Ελλάδα αναγνωρίσει δικαιώματα νομής στην Τουρκία και σε περιοχές που βρίσκονται δυτικά των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και επειδή η νομή συνιστά και ιδιοκτησία-κυριαρχία, υπάρχει ο κίνδυνος μετά τη συνεκμετάλλευση να μιλάμε πλέον για συγκυριαρχία σε περιοχές στις οποίες η Τουρκία πριν μερικές δεκαετίες δεν είχε κανένα απολύτως δικαίωμα.

Όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε στο «Δια ταύτα:»

Ο πολιτικός κόσμος και το πολιτικό σύστημα έχουν τα χαρακτηριστικά που όλοι γνωρίζουμε.

Επειδή συνεχίζουμε να θεωρούμε ότι ο ελληνικός λαός διαθέτει ανεξάντλητες δυνάμεις, ελπίζουμε τη φορά αυτή, με πυξίδα τις πικρές εμπειρίες του παρελθόντος, που παρασύρθηκε σε αδελφοκτόνες συγκρούσεις, εξυπηρετώντας άθελά του τα συμφέροντα των ξένων, να αντλήσει μαθήματα από το παρελθόν και να βρει τη δύναμη και τη σοφία που απαιτούν η περιστάσεις και η ιστορική συγκυρία, για να επιβάλλει τη δική του βούληση στις αποφάσεις που θα κληθούν να λάβουν οι πολιτικοί δρώντες, οι οποίοι μέχρι σήμερα έκαναν ό,τι είναι δυνατόν για να μην δικαιούνται της εμπιστοσύνης μας.

Ας ελπίσουμε, λοιπόν, την καλύτερη λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και κυρίως σε αυτό της συν-εκμετάλλευσης του Αιγαίου, να βρει -πάντα στα πλαίσια του Συντάγματος και της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος- τον προσφορότερο τρόπο για τα συμφέροντα του Έθνους και της Πατρίδας και να τη δώσει ο κυρίαρχος λαός.

Καλή τύχη Ελλάδα!

Κεμάλ, Χίτλερ, Μπουτάρης: Ο μέγας διδάσκαλος, ο μαθητής και ο υμνητής

O Mουσταφά Κεμάλ, το 1924, στην πυρπολημένη από τους φασίστες κεμαλιστές Σμύρνη

Mustafa Kemal. The Turks still idolize him just like the Germans idolized Adolf Hitler. The Germans followed the steps of the Turks and vice-versa. The "Ataturk" and "Der Fuhrer" are different faces of the same offense to humanity: the Genocides of millions.



Αγαπητέ κ. Δήμαρχε
εξαιρετική ιδέα να κάνετε προσκυνηματικό τόπο του Κεμάλ τη Θεσσαλονίκη. Παίρνω λοιπόν τη σκυτάλη με την εξής ιδέα: Όπως γνωρίζετε υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες Γερμανοί και όχι μόνον, που πίνουν νερό στο όνομα του μεγάλου Φύρερ. Από όσο γνωρίζω ΔΕΝ υφίσταται τόπος λατρείας του μέγιστου ιστορικού αυτού προσώπου σε καμία άλλη χώρα στον κόσμο στερώντας το δικαίωμα λατρείας σε έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων. Γνωστά αυτά θα μου
πείτε. Θα σας θυμίσω όμως πως η Θεσσαλονίκη ήταν η πρώτη μεγάλη ελληνική πόλη που έκανε την "τιμή" η
Wermacht να την καταλάβει.

 Ο Χίτλερ διδάχτηκε από τους Νεότουρκους και από τον Κεμάλ τη βαρβαρότητα και τη μεθοδολογία της Γενοκτονίας

Σας θυμίζω επίσης τα γεμάτα θαυμασμό λόγια του Χίτλερ για τους Έλληνες πολεμιστές του 1941. Όπως επίσης το ότι η Ελλάδα δεν ζήτησε ποτέ την δίωξη κανενός ναζί που έδρασε εγκληματικά και μάλιστα με το νόμο 3933 του 1959. Όπως επίσης δεν ζητήσαμε ποτέ πίσω το κατοχικό δάνειο εκτός από την πρώτη του δόση.
Επειδή όπως δηλώσατε είστε ευαίσθητος στην ιστορική αλήθεια, με πρόφαση λοιπόν την ανάμνηση αυτών των πραγματικών ιστορικών (και όχι γιαλαντζί σαν το σπίτι του Κεμάλ) γεγονότων που αποδεικνύουν την ανυπόκριτη διαχρονική αγάπη της ελληνικής πολιτείας προς τον χιτλερικό-ναζιστικό βίο και πολιτεία, αδράξτε την μεγάλη οικονομική αυτή ευκαιρία και κάντε ένα μουσείο - τόπο λατρείας στα οποία θα αναφέρονται πράγματα σαν τα παραπάνω, συσφίγγοντας έτσι περισσότερο τους δεσμούς και εξαλείφοντας μίση του παρελθόντος. Επίσης ας φιλοτεχνηθεί ένα μεγαλοπρεπές άγαλμα του Χίτλερ σε κάποια πλατεία αφιερωμένη σε αυτόν η οποία θα μετονομαστεί σε Αδόλφου Χίτλερ. 

Στο μουσείο θα τοποθετήσουμε (αφού αγοράσουμε από τους κατόχους τους στην Ινδία αν θυμάμαι) τις αυθεντικές ακουαρέλες που είχε ζωγραφίσει ο ίδιος ο Χίτλερ ως ζωγράφος (έστω και αποτυχημένος).
Υπάρχει λοιπόν ήδη το target group. Γιατί λοιπόν να μην μας αφήσουνε τα ωραία τους λεφτά τόσοι νοσταλγοί; Και μάλιστα Ευρωπαίοι; Πολύ σωστά και ώριμα σκέφτεστε και λέτε: "Τι μας νοιάζει ποιον θα προσκυνούν; Τα φράγκα να τους πάρουμε". Και μη μου πείτε πως θα υπάρξουν δικαιολογημένες αντιδράσεις απ' τους εβραίους της πόλης σας - θύματα του Χίτλερ-, γιατί αντιδράσεις του τύπου αυτού υπάρχουν ήδη και από τους Έλληνες της πόλης σας, που πρόσφυγες και απόγονοι θυμάτων του Κεμάλ είναι και αυτοί, αλλά αυτούς ως ανοικτόμυαλος και υπεράνω άνθρωπος που είστε τους αγνοείτε. (Για να μην πω τίποτε άλλο). Είμαι στη διάθεσή σας να δώσω περισσότερες λεπτομέρειες για την βέλτιστη οικονομική και πολιτιστική αξιοποίηση της ιδέας μου αυτής. 
 Υ.Γ. Τυχόν άρνησή σας στην πραγμάτωση της ιδέας μου θα την θεωρήσω βαθιά συντηρητική και αντιδραστική ως ρατσιστική που βλάπτει και τα οικονομικά συμφέροντα της πόλης.

Ευχαριστώ
Π. Σοροπίδης

πηγή: infognomonpolitics.blogspot.com

ΜΟΛΥΝΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΥΤΑ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ

ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΧΙΟΝΙΔΗΣ: ΑΜΕΤΡΟΕΠΕΙΑ, ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΛΗΘΕΙΕΣ.

Είναι πλέον ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΙΚΩΣ (και στην Κομισιόν βλ. ΕΔΩ) γνωστό το θέμα με την τοξική μόλυνση  στον ΧΥΤΑ Κατερίνης, την μηνυτήρια αναφορά της Εθελοντικής ομάδος Κατερίνης (βλ. ΕΔΩ) και  της προανάκρισης που ξεκίνησε η Εισαγγελία Κατερίνης, με υπόπτους τον Δήμαρχο και τον πρόεδρο της ΔΕΥΑΚ κ. Παπαζιώγα.

Η μέχρι τώρα διαχείριση του θέματος από την Διοίκηση Χιονίδη, είναι επιεικώς απαράδεκτη:

• Όπως καταγγέλεται από την εθελοντική ομάδα (βλ. ΕΔΩ) παρόλο που πέρασε σχεδόν 1 μήνας από την μηνυτήρια αναφορά, οι του Δήμου ΔΕΝ ΕΔΕΗΣΑΝ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ!ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ! Τόση αξία δίνουν στην ενημέρωση του πολίτη!
• Όταν το θέμα ετέθη στο Δημοτικό Συμβούλιο, εκτός ημερησίας διατάξεως καθότι η διαρροή …δεν ήταν προγραμματισμένη....., η διοίκηση Χιονίδη, ΔΕΝ ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ!!!!! (βλ. ΕΔΩ)
• Σε μεγάλες εφημερίδες (Ελευθεροτυπία ΕΔΩ  και Αγγελιοφόρο ΕΔΩ), ο Χιονίδης αναγκάστηκε να "σπάσει" την αλαζονική σιωπή του, αλλά δυστυχώς κατέφυγε σε πολιτικάντικα τερτίπια και αναλήθειες: Ισχυρίζεται πως η διαρροή του Οκτωβρίου, οφείλεται  στην υψηλή βροχόπτωση, είναι, δηλαδή, μεμονωμένο περιστατικό . ΟΜΩΣ, ήδη, ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΪΟ ΤΟΥ 2010, είχαν καταγγελθεί επανειλημμένα ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΡΡΟΕΣ ΤΟΞΙΚΩΝ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ (ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ).!!!!!Άρα κάθε άλλο παρά τυχαίο γεγονός, αλλά μάλλον μόνιμη κατάσταση…..
• Αναφέρει πως τα λύματα δεν είναι τοξικά, καθώς είναι οικιακα!!!!!!!!Μόνο που δεν μας είπε να τα βάζουμε και στις γλάστρες για λιπάσμα……..Τα λύματα και τα απορρίματα μιας πόλης 80.000 κατοίκων περιέχουν χημικά κάθε μορφής. Μπορεί να μην είναι το Τσερνομπίλ, αλλά απαγορεύεται να διαχέονται στον υδροφόρο ορίζοντα, στα ρέματα και φυσικά στην θάλλασα ακατέργαστα……Ντρέπομαι που ο Δήμαρχός της πόλης μου, χρησιμοποιεί τέτοια επιχειρήματα……
• Ισχυρίζεται πως η "βλάβη" επιδιορθώθηκε αμέσως και η διαρροή ήταν λίγων ωρών….Όμως η διαρροή του Οκτωβρίου ήταν πολυήμερη, ενώ τον Μάιο είχαν γίνει και άλλες διαρροές σε διαφορετικές ημέρες……
• Τέλος χρησιμοποιεί ως δικαιολογία των διαρροών το ότι δεν είναι έτοιμο το έργο και πως δεν έχει τελειώσει λόγω των ….βροχοπτώσεων!!!!  Μα, το έργο αυτό έχει παραδοθεί. ΠΕΡΥΣΙ!!! Το παρέλαβε ο Χιονίδης, έστω και για διαχείριση. Μάλιστα, όπως συνηθίζει, βγήκε πανηγυρικές φωτογραφίες και έκανε θριαμβευτικές δηλώσεις (βλ. φωτο ανωτέρω)!!!!.  Νομίζουμε πως ο καθένας μπορεί να βγάλει πλέον τα συμπεράσματά του…..

πηγή: toaftonoito.blogspot.com

Η ακαταμάχητη δυναμική της ποιότητας

Tου Χρηστου Γιανναρα

Υπάρχει ενδεχόμενο να βγούμε από την κρίση; Η λογική λέει όχι. Οταν κάποιος χρωστάει ολόκληρο το ετήσιο εισόδημά του και μισό παραπάνω (το 150% των εισοδημάτων κάθε χρόνου) επί τρία, δεν υπάρχει λογική ή τέχνασμα που να του εξασφαλίζει την αποπληρωμή του χρέους του συν τη συντήρησή του.
Αυτό λένε η λογική και τα νούμερα. Ομως ο πολιτικός λόγος δεν μιλάει για αδιέξοδο, η αναφορά στο αδιέξοδο απουσιάζει εντελώς, και το «εντελώς» στην περίπτωση αυτή γεννάει φόβο. Ο πρωθυπουργός περίπου βεβαιώνει ότι σε δύο χρόνια θα έχουμε ξελασπώσει. Η αξιωματική αντιπολίτευση φέρεται να είπε ότι χωρίς «μνημόνιο» έφτανε ένας χρόνος για την ανάκαμψη. Οι υπόλοιποι (παλαιοημερολογίτες και ρετάλια) ρητορεύουν μόνο για δικαιώματα των «εργαζομένων», ακόμα και των χρυσαμειβόμενων «ρετιρέ» της ευνοιοκρατίας.
Η επαγγελματική ενασχόληση με την πολιτική, είναι κλινικά βεβαιωμένο, συνεπάγεται την απώλεια επαφής με την πραγματικότητα – ψυχιατρικό, όχι συμπεριφορικό σύμπτωμα. Εξαιρούνται οι περιπτώσεις ακραίου συνειδητού αμοραλισμού, όπως η προεκλογική (το 2009) διαβεβαίωση ότι «λεφτά υπάρχουν». Συνεχίζουν σήμερα την εγκληματική εξαπάτηση των πολιτών τα κυβερνητικά κανάλια πρακτορεύοντας πληθωρικά επαίνους και συγχαρητήρια των επιτηρητών της οικονομίας μας για τις επιτυχίες του πρωθυπουργού και των αυλικών του. Ωσάν να απέχουμε πλέον ελάχιστα από την έξοδο στη σωτηρία.
Η ελλαδική κοινωνία έχει τραγικά χαμηλό δείκτη κατά κεφαλήν καλλιέργειας. Σώζει όμως, κατά καιρούς, ενστικτώδη αντανακλαστικά αυτοάμυνας. Αυτά τα απροσδόκητα αντανακλαστικά οδήγησαν και στην πρωτοφανή (αν και όχι ικανή να αποδομήσει το εξαχρειωμένο πολιτικό σύστημα) αποχή από την κάλπη στις 7 και στις 14.11.2010. Εφτασε η αποχή σε ποσοστά που ξεπερνάνε κατά πολύ αριθμητικά τη μερίδα των ψηφοφόρων με απροκατάληπτη σκέψη και κρίση. Αλλά αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος της «μαγιάς» των καλλιεργημένων: ζυμώνουν το φύραμα «ανεπαισθήτως». Κάποιοι άγνωστοι νόμοι επενεργούν και οι ελάχιστοι αριθμητικά οδηγούν τους πολλούς. Οχι σε διανοητικές επιγνώσεις. Σε ενστικτώδη σοφία αυτοάμυνας.
Στη «μαγιά» αυτή προστίθεται, χωρίς να το ξέρει, κάθε πολίτης που αφυπνίζεται από τη νάρκη της συμφεροντολογικής ή μόνο ψυχολογικής ένταξης σε κομματικό ποιμνιοστάσιο. Πέφτουν τα λέπια από τα μάτια του και αρχίζει να βλέπει: Την ψυχανωμαλία της χαμένης επαφής με την πραγματικότητα ή τη συνειδητή στρέβλωσή της. Την ανήθικη ψευδολογία. Την εγκληματική ιδιοτέλεια. Την παχυδερμική αναισθησία. Τη θλιβερή αμβλύνοια που γεννάει ο αυτευνουχισμός της κομματικής ένταξης.
Για τη «μαγιά» των πολιτών που διαθέτουν σκέψη και κρίση είναι παρανοϊκό σήμερα να αισιοδοξούν. Είναι λογικό να πνίγονται από την οργή, τον θυμό του απελπισμένου. Και να φοβούνται. Ξέρουν πως ούτε η οικονομία «μαζεύεται» από μαθητευόμενους μάγους σε ρόλο jeune premier, ούτε περιθώρια υπάρχουν σήμερα για λαϊκές εξεγέρσεις. Το νομοτελειακά πιθανότερο είναι η έκρηξη των ανέργων, των μεταναστών, της φτωχολογιάς. Ζούγκλα βίας, ίσως και αίμα.
Φυσικό να νιώθουμε τελείως αδύναμοι μπροστά στα επερχόμενα. Να γαντζωνόμαστε στην προσδοκία μήπως και αναφανεί κάποιος απροσδόκητος μπροστάρης, κόμμα ή καινούργιος αρχηγός στα σαπισμένα «εξουσίας» – αμείλικτος μεταρρυθμιστής. Αλλά ο ρόλος και η δυναμική της «μαγιάς» δεν είναι η παθητική αναμονή. Ενεργεί δραστικά ο πολίτης έστω και μόνο με την επίγνωση ότι οι λίγοι συνειδητοποιημένοι οδηγούν τους πολλούς. Οχι σε διανοητικές επιγνώσεις. Σε ενστικτώδη σοφία αυτοάμυνας.
Ξεκάθαρα κριτήρια, ασυμβίβαστες διακρίσεις ποιότητας, απροκατάληπτες αποτιμήσεις αξίας. Είναι γεννήματα της σκέψης και της κρίσης λίγων, αλλά αξιοποιούνται με απρόβλεπτη δυναμική από το ένστικτο των πολλών. Το απίστευτο ποσοστό οργισμένης αποχής στις πρόσφατες εκλογές Τ.Α. δεν το προκάλεσε καμιά μεθόδευση, προπαγάνδα, συνθηματολογία. Το δίδυμο Κακλαμάνη - Ψινάκη, η κραυγαλέα ανεπάρκεια Κικίλια, η αναιδής πρόκληση της σύνθεσης του ψηφοδελτίου Γκιουλέκα δεν καταγγέλθηκαν με αναλυτική επιχειρηματολογία, δεν φάνηκε να κατανοούν ούτε καν οι αντίπαλοί τους γιατί και στις τρεις αυτές περιπτώσεις η προσβολή της νοημοσύνης, της αξιοπρέπειας, του ήθους ήταν ανυπόφορο για τον πολίτη. Το συνειδητοποίησε η «μαγιά» και οδήγησε το ένστικτο των πολλών.
Να διδαχθεί, λοιπόν, και από την πρόσφατη εμπειρία ο πολίτης ότι δεν είναι αδύναμος. Αυτό που αμερόληπτα και με ασυμβίβαστη αυστηρότητα συνειδητοποιεί, το ελεύθερο, ανυπότακτο στην ιδιοτέλεια φρόνημά του, η υπεύθυνη κρίση του, είναι η γονιμότερη αγωνιστική προσφορά του στα κοινά. Και οφείλει να την καταθέτει σε κάθε κοινωνική αναστροφή. Ηρεμα, νηφάλια, απερίφραστα. Οχι για να μεταπείσει κανέναν, όχι για να προπαγανδίσει τις εκτιμήσεις του. Μόνο για να ακουστεί η ανιδιοτελής μαρτυρία, να εγκεντρισθεί στην απρόβλεπτη δυναμική της επικοινωνίας. Και να συντηρείται στη μνήμη η ενάργεια των εμπειρικών πιστοποιήσεων.
Είναι σπέρμα ελπίδας, με απρόβλεπτη κοινωνική δυναμική, κάποιοι να θυμούνται. Να μην ξεχαστεί ποτέ, σε οποιεσδήποτε συνθήκες, η σημαδιακή «διακαναλική» συνέντευξη του πρωθυπουργού Γ. Α. Παπανδρέου, στις 25.10.2010: σε ποια έκπτωση διανοητικής στάθμης έφτασε ο πολιτικός βίος της χώρας. Να μην ξεχαστεί η προσβλητική της νοημοσύνης των πολιτών εικόνα, ο ανθρωπολογικός τύπος «νάνου τανυόμενου επ’ άκρων ονύχων». Να ηχούν πάντοτε στα αυτιά κάποιων Ελλήνων οι σολοικισμοί, οι βαρβαρισμοί, η επίδειξη αμάθειας («μηδέν στο πηλήκιο») του διαχειριστή της ιστορίας των Ελλήνων σήμερα. Κάποιοι να θυμούνται πάντα τους όρους του «Μνημονίου» που υπέγραψε ο πρωθυπουργός, όρους που μόνο φεουδάρχες επέβαλλαν άλλοτε σε δουλοπάροικους.
Η «μαγιά» της ανθρώπινης ποιότητας στην ελληνίδα γη να μην ξεχάσει ποτέ ότι ο Αντώνης Σαμαράς επέλεξε (ηγετική του επιλογή) να ζητήσει την ψήφο μας για Κακλαμάνη και Ψινάκη, για Κικίλια και Ψωμιάδη. Να μην πάψουν ποτέ να διερωτώνται κάποιοι Ελληνες για τα κριτήρια αξιολόγησης της ανθρώπινης ποιότητας, κριτήρια συμβιβασμού ή αυταπαρνητικής αντίστασης σε κομματικές σκοπιμότητες, που διέσωσε ο εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα.
Στο πρόσωπό του, όπως και στο πρόσωπο του αυλικού, της πρωθυπουργικής κουστωδίας, Γερουλάνου, οι μνήμονες Ελληνες μετράνε τις αντοχές επιβίωσης της αρχοντιάς των Μπενάκηδων. Νοσταλγικού μέτρου φιλοπατρίας.

Εφ. Μπιρλίκ: Η τουρκική μειονότητα έσωσε το ΠΑΣΟΚ και τον Γιαννακίδη!

Παραθέτουμε προς ενημέρωση και αξιολόγηση άρθρο της εφημερίδας Μπιρλίκ, που εκδίδεται στη Θράκη και κυκλοφορεί στην τουρκική γλώσσα.
Τα συμπεράσματα δικά σας!
   
  H ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΕΣΩΣΕ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ!
     Ο δεύτερος γύρος των τοπικών εκλογών που έγιναν στις 14 Νοεμβρίου 2010 για την Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, έληξε με μεγάλη νίκη της ¨Κοινωνικής Συμμαχίας¨  που στηριζόταν από το ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής της ήταν ο Άρης Γιαννακίδης. Στην νίκη αυτή καθοριστικό ρόλο είχαν οι ψήφοι της Τουρκικής Μειονότητας  της Δυτικής Θράκης. Κατ΄αυτό τον τρόπο η Τουρκική Μειονότητα της Δυτικής Θράκης έσωσε το ΠΑΣΟΚ και τον Γιαννακίδη.
     Η "Κοινωνική  Συμμαχία¨ παίρνοντας 51,5% των ψήφων έναντι του 48,5% που πήρε η ¨Περιφερειακή Αναγέννηση¨ του Γιώργου Παυλίδη, έφερε τον Άρη Γιαννακίδη στη θέση του πρώτου εκλεγμένου Γ.Γ. της περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης… Ως εφημερίδα Μπιρλίκ ευχόμαστε στον Γιαννακίδη επιτυχία στα καθήκοντα του, και ελπίζουμε να δείξει με ξεκάθαρες πράξεις αν άλλαξε ή όχι την στάση του και την λογική των υπηρεσιών του έναντι της Τουρκικής Μειονότητας της Δυτικής Θράκης. Διότι η θητεία σύντομη 3,5 χρόνια. Στην διάρκεια της θητείας του στην νομαρχία, προσπάθησε τις ελλείψεις στον κλάδο της Μειονότητας να τις απομακρύνει μέσα από τους αντινομάρχες. Η μέθοδος αυτή δεν πέτυχε, και ο Γιαννακίδης πολλές φορές έγινε στόχος των βελών της εφημερίδας Μπιρλίκ. Δεν ξέρω αν πρέπει να του θυμίσουμε ποιες ήταν αυτές οι ελλείψεις, όμως εμείς πιστεύουμε πως είναι επωφελές να τα ξαναθυμίσουμε. Διότι αν σκεφτούμε ότι τομείς όπως η εκπαίδευση, η υγεία και άλλες αρμοδιότητες ανήκουν στον ίδιο, τότε ιδιαίτερα σε αυτά τα θέματα περιμένουμε να κάνει απτά βήματα. Στην Νομαρχία Ροδόπης είχε μόνο έναν Έλληνα σύμβουλο τύπου. Θέλουμε να του θυμίσουμε πως είναι ανάγκη να υπάρχει και ένας σύμβουλος τύπου από την μειονότητα…
Πηγή:  http://tourkikanea.wordpress.com/

πηγή: http://www.infognomonpolitics.blogspot.com/

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ: Παρακμάζουμε γιατί έχουμε χάσει την επαφή με το παρελθόν μας

Γιάννης Παλαιολόγος

Λίγες μέρες μετά την πολυσυζητημένη διάλεξή του στην Αθήνα, ο διεθνούς κύρους ακαδημαϊκός Βασίλειος Μαρκεζίνης μιλά στην «F.S.» για τις ιδέες που ενέπνευσαν το νέο του βιβλίο «Μία νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα» (εκδ. Λιβάνη). Μεταξύ άλλων, μιλά για την ανάγκη απεξάρτησης της ελληνικής διπλωματίας από το αμερικανικό άρμα και τους λόγους για τους οποίους η στήριξή μας προς την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας είναι πλέον παρωχημένη. Δεν παραλείπει, τέλος, να αναφερθεί στις αιτίες παρακμής της Ελλάδας, κεντρική εκ των οποίων είναι η «γενική προσπάθεια αποδυνάμωσης ορισμένων συνιστωσών της εθνικής μας ταυτότητας, όπως είναι η παιδεία, η θρησκεία και η περηφάνια για την ιστορία μας».
Εξηγήστε μας επιγραμματικά σε τι συνίσταται η «νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα», την οποία παρουσιάζετε στο βιβλίο σας…
Επί εξήντα και πλέον χρόνια η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει ουσιαστικά παραμείνει αμετάβλητη, παρ’ ότι ο κόσμος μας έχει αλλάξει άρδην. Ειδικότερα, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου σηματοδότησε μια ευκαιρία για νέες σχέσεις και επιχειρηματικές συμφωνίες, καθώς και για νέες μορφές συνεργασίας. Παρ’ ότι η κυβέρνηση κάνει (απεγνωσμένες) κινήσεις για να προσελκύσει επενδύσεις από την Κίνα ή τη Μέση Ανατολή, πολλά εξακολουθούν να βρίσκονται σε επίπεδο σχεδιασμού ή απλών ανακοινώσεων για λόγους δημοσιότητας. Επιπλέον, με όρους εξωτερικής πολιτικής, ακολουθούμε τις επιθυμίες των Αμερικανών, αξιολογώντας ανεπαρκώς τα πιθανά πλεονεκτήματα των στενότερων δεσμών με τη Ρωσία. Αυτή είναι η πολυδιάστατη πολιτική που πρεσβεύω – πολιτική που συνάδει με ό,τι ήδη κάνουν η Γαλλία και η Γερμανία.

Η μάχη για απεξάρτηση της εξωτερικής πολιτικής από τις ΗΠΑ, γράφετε, «δεν είναι τόσο εναντίον των Αμερικανών όσο εκείνων των Ελλήνων που λησμονούν ότι η πρωταρχική τους υποχρέωση είναι προς την πατρίδα τους». Ποιους εννοείτε; Πώς εξηγείτε τον φαινομενικά παράδοξο συνδυασμό, επί δεκαετίες, μιας απαρέγκλιτα φιλο-αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και ενός έντονου αντι-αμερικανισμού που εντοπίζεται στην κοινή γνώμη;
Ουδέποτε κατηγόρησα την Αμερική επειδή προωθεί τα συμφέροντά της. Εκφράζω απλώς τη λύπη μου που ορισμένοι Έλληνες πολιτικοί, επιχειρηματίες και δημοσιογράφοι δίνουν την εντύπωση ότι η σκέψη τους έχει διαμορφωθεί με μόνο γνώμονα την υποτακτικότητά τους προς την Αμερική. Εντούτοις, η κατονομασία ή η ενοχοποίηση προσώπων σπανίως αποτελεί εποικοδομητική λύση. Ζητώ, λοιπόν, από τους συμπατριώτες μου να επαγρυπνούν ως προς την προστασία των εθνικών συμφερόντων μας και να τιμωρήσουν (πολιτικά) όσους απεμπολούν την αυτονόητη αρχή ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική διαμορφώνεται βάσει των ελληνικών συμφερόντων, τα οποία μπορεί ενίοτε να συγκλίνουν με τα συμφέροντα άλλων χωρών και όχι της Αμερικής.
Το δεύτερο μέρος της ερώτησής σας εμπεριέχει και την απάντηση, καθότι μιλάτε για έναν «φαινομενικά παράδοξο συνδυασμό». Όντως, περί αυτού πρόκειται: για μια φαινομενική διαφορά. Οι περισσότεροι Έλληνες συμπαθούν τους Αμερικανούς ως ανθρώπους, αλλά αποδοκιμάζουν τον σύγχρονο διεθνή επεκτατισμό τους, ο οποίος αποτελεί πραγματικότητα της σύγχρονης γεωπολιτικής και στηρίζεται από μικρές ομάδες συμφερόντων. Η διχοστασία που αναφέρατε είναι αρνητική για την Ελλάδα. Αδημονώ να έρθει η μέρα που θα επιτύχουμε μια εποικοδομητική σύνθεση.

Για ποιους λόγους τάσσεστε κατά της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.; Είναι λόγοι περισσότερο εθνικοί ή ευρωπαϊκοί;
Εξηγώ τους λόγους στο νέο μου βιβλίο. Η ιδέα της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρώπη ήταν έξυπνη όταν επινοήθηκε, το 1999, διότι μας προφύλαξε από την κριτική και διευκόλυνε την εισδοχή της Κύπρου στην Ε.Ε. Έντεκα χρόνια αργότερα, όμως, η κίνηση αυτή μοιάζει, στην καλύτερη περίπτωση, βιαστική και, στη χειρότερη, ασύμβατη με τα σημερινά δεδομένα. Το λέω αυτό τόσο λόγω της τουρκικής στάσης απέναντι στην Ελλάδα, τον εναέριο χώρο της, τα νησιά της και τους θαλάσσιους πόρους της, όσο και λόγω των συστημικών διαφορών μεταξύ τουρκικών και ευρωπαϊκών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Επίσης, προβλέπω –όπως άλλωστε και ο κ. Νταβούτογλου– μεγάλες δυσκολίες στις προσπάθειες συνδυασμού της τουρκικής επεκτατικής εξωτερικής πολιτικής με την αναδυόμενη εξωτερική πολιτική της Ευρώπης. Διερωτώμαι: γιατί δεν έχουμε χρησιμοποιήσει αυτά τα επιχειρήματα για να επιβραδύνουμε την πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε.; Μήπως οφείλεται κι αυτό σε απαράδεκτες πιέσεις από τις ΗΠΑ και την Αγγλία;
 
Πού αποδίδετε την πολύ μεγαλύτερη διορατικότητα που έχει δείξει, κατά την άποψή σας, η τουρκική πολιτική ηγεσία αλλά και οι γεωπολιτικοί ειδικοί της γείτονος σε σχέση με τους δικούς μας την τελευταία 25ετία;
Κατ’ αρχάς, η Τουρκία έχει πίσω της μια μακρόχρονη και επιτυχημένη διπλωματική ιστορία, την οποία διαμόρφωσε μια αξιοκρατική, συνεκτική και επαγγελματική διπλωματική υπηρεσία, ανεπηρέαστη εν πολλοίς (όχι όμως πλήρως) από τις μικροπολιτικές παρεμβάσεις που συχνά διαπιστώνουμε στην Ελλάδα. Κατά δεύτερο λόγο, σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της η Τουρκία είχε την τύχη να διοικείται από γνήσιους ηγέτες –όπως ήταν ο κ. Οζάλ, με άξιο διάδοχο τον κ. Ερντογάν– οι οποίοι αποφάσισαν να διαμορφώσουν το μέλλον της χώρας τους στηριζόμενοι στο παρελθόν της. Στην Ελλάδα και τα δύο αυτά στοιχεία έχουν σταθεί ισχνότατα, καθώς οι πολιτικοί μας ενδιαφέρονται πρωτίστως για τη διαιώνιση της εξουσίας τους και την αλληλοϋπονόμευση.
Οφείλουμε να αναφέρουμε μία ακόμη αιτία της παρακμής μας, η οποία σχετίζεται με μια γενική προσπάθεια αποδυνάμωσης ορισμένων συνιστωσών της εθνικής μας ταυτότητας, όπως είναι η παιδεία, η θρησκεία και η περηφάνια για την ιστορία μας. Συμφωνώ με τον κ. Νταβούτογλου όταν λέει ότι «μόνο οι κοινωνίες που κατέχουν μια πολύ ισχυρή αίσθηση του ανήκειν και της ταυτότητας, που οφείλεται στην κοινή αντίληψη του χρόνου και του χώρου, και μπορούν με αυτή την αίσθηση να κινητοποιήσουν τα ψυχολογικά, κοινωνιολογικά, πολιτικά και οικονομικά στοιχεία έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιούν στρατηγικά ανοίγματα ικανά να ανανεώνονται συνεχώς».

Προτείνετε απεξάρτηση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ και προσέγγιση της Ρωσίας. Δεν θεωρείτε ότι το χάσμα των αξιών και της πολιτικής κουλτούρας είναι πολύ μεγάλο για να υπάρξει συνεργασία με τη Μόσχα αντίστοιχου βάθους με αυτή με την Ουάσινγκτον;Όχι, διότι η εν λόγω εξάρτηση διαρκώς συρρικνώνεται μόνη της. Στο πρόσφατο βιβλίο μου εξήγησα λ.χ. ότι η απομάκρυνση Ευρώπης και Αμερικής έχει επιταχυνθεί μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, κυρίως επειδή η Αμερική έχει εγκαταλείψει το μοντέλο της διπλωματίας «κοινής συναίνεσης», επιλέγοντας συχνά απερίσκεπτα τη χρήση στρατιωτικής τεχνολογίας. Κατά δεύτερο λόγο, η Αμερική, παρωθούμενη από την απληστία του επιχειρηματικού κατεστημένου της, έχει χρησιμοποιήσει τις «ανθρωπιστικές» στρατιωτικές επεμβάσεις ως δικαιολογία εξασφάλισης στρατηγικών και οικονομικών πλεονεκτημάτων. Κατά τρίτο λόγο, μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2007 –και δεν είμαι καθόλου βέβαιος εάν τα κύρια αίτια αυτής της κρίσης έχουν εξαλειφθεί– ο τρόπος αντιμετώπισης των συγκεκριμένων δομικών αδυναμιών (λ.χ. μέσω ενισχυμένης ρύθμισης της αγοράς) δεν είναι ο ίδιος μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Η Ε.Ε. πρέπει να εξετάσει πολύ προσεκτικά αυτές τις τελευταίες εξελίξεις και, διατηρώντας ασφαλώς τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, να ενισχύσει τους πολιτικούς και οικονομικούς δεσμούς της με την Άπω Ανατολή, την Ινδία και τη Βραζιλία. Εάν ή μάλλον όταν αυτό γίνει πράξη, αναπόφευκτα θα περιοριστεί περαιτέρω η σύμπνοια με τις ΗΠΑ, αλλά –για τη χώρα μας τουλάχιστον– μια τέτοια ευρωπαϊκή εξέλιξη δεν είναι κατ’ ανάγκην κακή!
Αναφέρεστε στις «δύο Αμερικές» για τις οποίες είχε μιλήσει ο γερουσιαστής Φούλμπραϊτ. Δεν πιστεύετε ότι, λόγω τόσο οικονομικών δυσκολιών όσο και ιδεολογικών προκείμενων, η κυβέρνηση Ομπάμα –όπως ήδη έχει δείξει– θα ακολουθήσει έναν πιο συναινετικό δρόμο στη γεωπολιτική;
Ο Ομπάμα ακολουθεί ήδη αυτόν το δρόμο, όπως αποδεικνύει το γεγονός ότι έχει εμποδίσει μέχρι τώρα το Ισραήλ να προκαλέσει σύρραξη με το Ιράν, η οποία θα έβλαπτε ανεπανόρθωτα μια παγκόσμια οικονομία που ήδη δυσκολεύεται να ορθοποδήσει. Υπονομεύεται όμως εντονότατα στο εσωτερικό της χώρας του, και το εβραϊκό λόμπι εκμεταλλεύεται αυτή την εσωτερική αδυναμία για να ανατρέψει την απόφαση του προέδρου να επιλύσει το παλαιστινιακό ζήτημα και να επιτύχει έναν ευρύτερο συμβιβασμό με τον ισλαμικό κόσμο και τη Ρωσία. Εγχώριες ομάδες πίεσης εμποδίζουν, κατά παράδοση, τους Αμερικανούς προέδρους να ασκήσουν την εξωτερική πολιτική τους. Η σημερινή κατάσταση αποτελεί απλώς ένα ακόμη παράδειγμα της συγκεκριμένης τακτικής.

Στον πρόλογο εκφράζετε την ελπίδα να εξαφανιστεί «όπως οι δεινόσαυροι» η γενιά των πολιτικών της μεταπολίτευσης και να τη διαδεχθεί μια νέα γενιά που θα εισέλθει στην πολιτική αφού θα έχει αποδείξει τις ικανότητές της αλλού. Πώς θα ξεπεραστεί όμως ο διάχυτος κυνισμός των νέων απέναντι στην πολιτική με τη στενή έννοια, την οποία έχουν δει να εξευτελίζεται τόσο ανελέητα τις τελευταίες δεκαετίες; 
Έγραφα πριν από δύο χρόνια ότι για μεγάλο ποσοστό των πολιτικών της μεταπολίτευσης έχει έρθει η «ημερομηνία λήξεώς» τους. Το εκλογικό σώμα πρέπει να «αποσύρει» αυτούς τους πολιτικούς με την πρώτη ευκαιρία, ασχέτως εάν είναι επιτυχημένοι ή αποτυχημένοι, συγκρατημένοι ή (πολιτικά και ενδεχομένως οικονομικά) άπληστοι.
Η «απόσυρσή» τους θα ενθάρρυνε τη συμμετοχή νέων ανθρώπων, που δικαίως νιώθουν απογοητευμένοι και παραμερισμένοι από την παλιά γενιά. Μακροπρόθεσμα, όμως, δεν αρκεί μόνον αυτό. Οφείλουμε λ.χ. να συνειδητοποιήσουμε ότι θα βοηθήσουμε τους νέους μας περισσότερο εάν το εκπαιδευτικό μας σύστημα δώσει έμφαση στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα· εάν προσπαθήσουμε να τους εμπνεύσουμε χρησιμοποιώντας το πλούσιο ιστορικό παρελθόν μας· εάν τους πείσουμε ότι εφεξής η αξιοκρατία στους διορισμούς και στις προαγωγές θα αποτελεί τον κανόνα του δημόσιου βίου. To ζήτημα αυτό βρίσκεται στην καρδιά του ελληνικού προβλήματος: η βελτίωση ενός δυσλειτουργικού, άκρως κομματικοποιημένου και αναποτελεσματικού κράτους δεν προϋποθέτει απλώς να αναδειχθεί ένα νέο πολιτικό κατεστημένο, αλλά αυτό να διαθέτει και ένα σύγχρονο όραμα. Τίποτε σχετικό όμως δεν βλέπω στον ορίζοντα, καθώς οι εκπρόσωποι του παλιού κόσμου πασχίζουν να διατηρήσουν τον έλεγχο επί της διακυβέρνησης της χώρας. Εάν το καταφέρουν, όμως, η αλλαγή δεν θα έρθει με τρόπο ομαλό, σχεδιασμένο, αλλά, όπως συνεχώς τονίζω, θα ξεσπάσει στους δρόμους.

πηγή: http://www.citypress.gr/

Μέτε, Ξυνίδης και προξενοφυλλάδες…

Δείτε πώς επιχαίρουν τα «δημοσιογραφικά» ενεργούμενα του Τουρκικού Προξενείου για την προεκλογική συνάντηση (και φυσικά de facto αναγνώριση) του Σωκράτη Ξυνίδη με τον ψευτομουφτή της Ξάνθης

   “Μπιρλίκ”, 14-11-2010
   ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΑΙ ΕΚΛΕΓΜΕΝΟ ΜΟΥΦΤΗ ΞΑΝΘΗΣ ΑΧΜΕΤ ΜΕΤΕ ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΕ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΞΥΝΙΔΗΣ
   Λέγεται πως ο Υπουργός Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας και ταυτόχρονα βουλευτής ΠΑΣΟΚ Ξάνθης Σωκράτης Ξυνίδης, συναντήθηκε με τον πρόεδρο της
συμβουλευτικής επιτροπής της τουρκικής μειονότητας δυτικής Θράκης και εκλεγμένο μουφτής Ξάνθης, Αχμέτ Μετέ. Στην συνάντηση που έγινε στο ξενοδοχείο Νατάσσα της Ξάνθης φέρεται να ήταν παρών και ο βουλευτής ΠΑΣΟΚ Ξάνθης Τσετίν Μάντατζη.
   Σύμφωνα με την είδηση η οποία εμφανίστηκε σήμερα στο περιοδικό Αζινλίκτσα και σε πολλές  ελληνικές ιστοσελίδες, στην συνάντηση που πραγματοποιήθηκε πριν από τον δεύτερο γύρο των εκλογών στις 14 Νοεμβρίου ο βουλευτής Τσετήν Μανταντζή και ο πρόεδρος της συμβουλευτικής και εκλεγμένος μουφτής Αχμέτ Μετέ πήγαν μαζί. Αναφέρεται πως η συνομιλία την οποία είχαν ο Υπουργός Σωκράτης Ξυνίδης και οι Αχμέτ Μετέ και Τσετήν Μανταντζή τελείωσε στις 17:12 και πως μετά από αυτήν δεν έγινε καμία δήλωση από τα μέλη της. Παρά ταύτα, σύμφωνα με ειδήσεις που έχουν παρθεί από διαφορετικές  πηγές υπάρχει ο ισχυρισμός πως συζητήθηκε στην ειδική αυτή συνάντηση το θέμα μουφτείας. Μεταξύ των επικρίσεων που περιλαμβάνονται στα ελληνικά σάιτ σχετικά με την συνάντηση για την οποία δόθηκε μεγάλη δημοσιότητα αναφέρονται οι εξής σκληρές απόψεις και θέσεις:
"Πρόκειται για ανεπανάληπτο ολίσθημα, πρόκειται για ίντριγκες βρώμικων και άσχημων σχεδίων της Άγκυρας. Αυτά που έγιναν μετά τον απαράδεκτο σχεδιασμό των συνόρων των δήμων, δυναμιτίζουν την ειρηνική συνύπαρξη χριστιανών και μουσουλμάνων στην περιοχή. Τον λόγο πλέον έχει ο κυρίαρχος λαός. Με την ψήφο του καλείται να ακυρώσει τα άθλια παζαρέματα των σκοτεινών δυνάμεων. Αυτές οι πλευρές, σαν ένα πατριωτικό κόμμα, άρχισαν έναν αμοιβαίο διάλογο με τους φασιστικούς Ισλαμοκεμαλικούς κύκλους του τουρκισμού της Άγκυρας. Όλα αυτά προωθήστε τα, από σπίτι σε σπίτι, από στόμα σε στόμα σε όλη την Θράκη και σε όλη την Ελλάδα. Αντισταθείτε στον εκτουρκισμό της Θράκης."
   Ας έρθουμε τώρα στα γεμάτα αγάπη και σεβασμό σχόλια του Ιλχάν Ταχσίν. Τι να κάνω, αφού εσείς ξύνεστε, η αμαρτία δεν είναι δικιά μου.
   Θέλω προκαταβολικά να ρωτήσω αυτούς που τα έγραψαν.
   Η μειονότητα αυτή υπάρχει ή όχι ;
   Υπάρχει !
   Μήπως είναι εκτουρκισμός της Θράκης το να μιλάνε οι διοικούντες της χώρας με τους εκλεγμένους μουφτήδες της μειονότητας;
   Όχι !
   Το κράτος και οι κυβερνώντες δεν καθυστέρησαν για χρόνια να συνομιλήσουν με την μειονότητα;  Καθυστέρησαν !
   Γιατί τότε αυτή η συνάντηση ανησυχεί εσάς τους 'καθυστερημένους' και όσους σκέφτονται σαν και εσάς;
   Να μην σας ανησυχεί ! Καλά να πάθετε !
   Ας γράψω κι αυτό. Ξέρουμε ότι ο περιβόητος νόμος περί μουφτήδων που έκανε φτερά από το συρτάρι του βουλευτή ΠΑΣΟΚ Αχμέτ Χατζηοσμάν είναι ένας νόμος που έχει σχεδιαστεί στην Ελληνική βουλή.  Προσεχώς θα επικυρωθεί, μπορεί ήδη να έχει επικυρωθεί και θα τεθεί ενώπιον της μειονότητας. Αυτό θα γίνει και ο καθένας θα το δεί. Δηλαδή, το ελληνικό κράτος συνεχίζει να κάνει λάθη επί λαθών, αλλά η μειονότητα αυτό δεν το δέχεται.
   Ας δούμε όμως τι γίνεται υπέρ της ελληνικής μειονότητας στην άλλη όχθη.
   Ο πρωθυπουργός Ερντογάν  δέχτηκε τον Βαρθολομαίο; Ναι και μάλιστα πολλές φορές.
   Μα γιατί η ΥΠΕΠΘ, Νιμέτ Τσουμπουκτσού, πήγε στα σχολεία όπου σπουδάζουν οι Ρωμιοί μαθητές και έζησε συγκινητικές στιγμές, την ώρα που η ελληνίδα υπουργός προσπαθεί να μας εξαφανίσει; Γιατί η απέναντι πλευρά προσεγγίζει θετικά την μειονότητα των Ρωμιών;
   Γιατί έτσι πρέπει !
   Γιατί ο κύριος Παπανδρέου δεν αποδέχεται τους μουφτήδες που επιλέξαμε εμείς;
   Δεν μπορεί διότι η Ελλάδα θα σειστεί συνθέμελα, θα πέσει η κυβέρνηση και θα διαλυθεί το κράτος. Δεν μπορεί διότι ο ελληνικός λαός δεν είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Και όσο εσείς γράφετε τέτοια ούτε η μειονότητα ούτε το κράτος θα δει άσπρη μέρα. Εμείς το δίκιο μας θα το αναζητήσουμε παντού και δεν θα εγκαταλείψουμε τον αγώνα μας.
   Οπότε ένα πράμα μένει.
   Αφήστε αυτήν τη κυβέρνηση να κάνει τουλάχιστον μια αρχή. Να κάνει ώστε να πάμε μπροστά.
   Ο κενός ελληνικός εθνικισμός προκαλεί ζημιά στη χώρα, αλλά εσάς δεν σας νοιάζει. Κοιτάξτε, ο κύριος Ξυνίδης συναντήθηκε με τον μουφτή της μειονότητας, ε και τι με αυτό; Μήπως ανακηρύχτηκε η "Ανεξάρτητη Τουρκική Δημοκρατία της Δυτικής Θράκης";   Ντροπή  ντροπή !
   Αφήστε λίγο να προχωρήσει αυτή η χώρα.
Ισχυρίζεστε πως υφίσταται ο 'Εξ ανατολών ο κίνδυνος' αλλά από την ανατολή έρχονται η ειρήνη, η ειλικρίνεια, η καλή γειτονία, η ανοχή, ο σεβασμός στα ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα. Θέλετε παράδειγμα; Πάρτε το κορυφαίο. Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά μετά από έναν αιώνα. Σχεδόν κάθε Κυριακή λειτουργία στην εκκλησία της Παναγίας στην Έφεσο. Η συνεχής άνοδος του θρησκευτικού τουρισμού και η λειτουργία στην Καππαδοκία.
   Εδώ;  Στην Ελλάδα τι γίνεται;  Μπορεί κάποιος να επισκεφτεί ένα τζαμί;
   Απαντήστε !
   Μη φοβάστε !
   Εσείς μόνο αυτά μπορείτε να γράφετε!
                                                                                                                                                                             Μετάφραση:  Μ.Κ.