Η εξομολόγηση και η μετάνοια…

Toυ Σταμου Zουλα

Η εξομολόγηση ενός αμαρτήματος ουδέν σημαίνει. Πρέπει να συνοδεύεται από έμπρακτη μετάνοια. Δηλαδή την επιστροφή του αμαρτήσαντος στον ενάρετο βίο. Ο κανόνας δεν είναι μόνον θρησκευτικός, αλλά και πολιτικός. Θα το διαπιστώσει οσονούπω η κυβέρνηση, αφού η τρόικα της έδωσε εκατό ημέρες προθεσμία για να αποκεφαλίσει τη Λερναία Υδρα των ΔΕΚΟ. 

Η αναμενόμενη σφοδρή σύγκρουση των (κατά τον Ανδρέα Παπανδρέου) «ρετιρέ» με το πατρώο κόμμα αποτελεί μια ευκαιρία όχι μόνον του ΠΑΣΟΚ αλλά και της Ν.Δ. να αναθεωρήσουν την αντίληψη ότι ο συνδικαλισμός είναι όπλο επιρροής και πιέσεως στην πολιτική αντιπαράθεση. Πρωτίστως η εξομολόγηση επιβάλλεται να ολοκληρωθεί.Η κοινή γνώμη πρέπει να πληροφορηθεί λεπτομερώς πώς και γιατί οι εργαζόμενοι στις προβληματικές ή υπερχρεωμένες ΔΕΚΟ είναι πολλαπλάσιοι των απαιτουμένων και αμείβονται περίπου διπλάσια, έναντι των άλλων συναδέλφων τους στο Δημόσιο.

Για να είναι ειλικρινής η «εξομολόγηση», η σημερινή κυβέρνηση οφείλει να ανακοινώσει όλες τις διατάξεις, βάσει των οποίων έγιναν καταχρηστικές προσλήψεις· να δημοσιοποιήσει τους νόμους με τους οποίους θεσπίσθηκαν απαράδεκτα προνόμια και προκλητικές παροχές σε συγκεκριμένες ομάδες εργαζομένων. Φυσικά δε να καταγράψει τον χρόνο, την κυβέρνηση και τον υπουργό που υπέγραψε καθεμιά από τις διατάξεις αυτές. Πρόκειται για μια υποχρεωτική αυτοταπείνωση του εξομολογουμένου και ελάχιστη ηθική τιμωρία, αφού οι υπογραφές αυτές έχουν κοστίσει στον ελληνικό λαό πολλαπλάσια απ’ ό, τι όλα τα οικονομικά σκάνδαλα, που «διερευνούν» οι εξεταστικές επιτροπές της Βουλής. Με μια κίνηση έμπρακτης μεταμέλειας τα δύο κόμματα εξουσίας ας συναποφασίσουν, επίσης, την πολιτική αποστράτευση των στελεχών τους που έβαλαν τις υπογραφές αυτές. Θα πρόκειται, άλλωστε, για συμβολική πράξη αποδοκιμασίας, αφού η ευθύνη για το απαράδεκτο καθεστώς των ΔΕΚΟ βαρύνει όχι πρόσωπα, αλλά συνολικά τις κομματικές ηγεσίες της τελευταίας 30ετίας.

Ωστόσο, η βασική πράξη της μεταμέλειας αφορά τον κομματικό συνδικαλισμό. Πρόκειται για έκδηλη διαστροφή κάθε συνδικαλιστικής αρχής και ιδέας. Ο κομματικός συνδικαλισμός εδώ και 10ετίες έχει πάψει να εκπροσωπεί τους εργαζομένους και να εκφράζει τα συμφέροντά τους. Υπηρετεί μόνον τους πολιτικούς του πάτρωνες. Οσάκις αυτοί βρίσκονται στην κυβέρνηση λειτουργεί ως τροχοπέδη των κοινωνικών αντιδράσεων, ενώ από τη θέση της αντιπολιτεύσεως ηγείται μαχητικά όλων των «λαϊκών αγώνων». Για την προσφορά τους αυτή οι «εντεταλμένοι» συνδικαλιστές έχουν επιτύχει διαχρονικά και... διακομματικά απίστευτα οικονομικά και «εργασιακά» προνόμια. Οπότε οι «κατακτήσεις» αυτές άρχισαν να μεταβάλλονται σε αυτοσκοπό, ο οποίος κατέλυσε τον «κομματικό δεσμό». Τούτο θα διαπιστώσει με τρόπο οδυνηρό η κυβέρνηση, αντιμετωπίζοντας τις επόμενες μέρες τους πασοκογενίτσαρους των ΔΕΚΟ. 

Φυσικά υπήρξε και μια άλλη μερίδα «εντεταλμένων» συνδικαλιστών που ανταμείφθηκαν για την κομματική τους προσφορά με το βουλευτικό ή το υπουργικό αξίωμα. Το γεγονός δε αυτό καταξίωσε ως πολιτικά θεμιτό αυτό το επαίσχυντο και φαύλο αλισβερίσι.

Εκτός, λοιπόν, από την έκβαση της μάχης για την εξυγίανση των ΔΕΚΟ, επιβάλλεται η εκρίζωση των αιτίων που προκάλεσαν το σημερινό νοσηρό καθεστώς. Δεδομένου ότι και τα δύο κόμματα εξουσίας αποτάσσονται το αμαρτωλό τους παρελθόν, συντασσόμενα με την εξύψωση του δημόσιου βίου, λογικότατο θα ήταν να συναποφασίσουν την άμεση διάλυση των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων, οι οποίες, άλλωστε, έχουν αναρχοαυτονομηθεί.

πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ